لزوم حفظ دستاوردهای ماه مبارک رمضان

• ماه مبارک را با لذت و سعادت پشت سر گذاشتید. از لحظاتش بهره‌مند شدید. مبارک‌تان باشد. ماه مبارک را از مصادیق مدیریت زمان می‌دانیم. به عنوان الگوی مدیریت زمان مشخص شده است. ﴿شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ﴾.[۱] ماه مبارک رمضان، بهترین زمان است و بهترین زمان آن است که به صاحبِ زمان سپرده شود. صاحبِ زمان، حضرت حق تعالی است. صاحب زمان بعد از حق، حضرت ولی‌عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) روحُ‌من‌سواه‌فداه است. چرا؟ چون او روح حقیقی زمان است. همه کسانی که در زمان هستند، باید فدایی ایشان باشند. بهترین زمان آن است که در خدمت دوست بگذرد و هدیه به او شود. خداوند در ماه مبارک رمضان، معنی مدیریت زمان را بیان کرد. ساعات و روزها و شب‌هایش، به خصوص شب‌های قدر دعا دارد. معنایش این است که دعا، نماد انس انسان است. نماد حاجت و نیاز انسان است. انسان محتاج است و باید راز و نیاز داشته باشد. ان‌شاءالله دستاوردهای ماه مبارک رمضان را حفظ کنیم. احسن‌الحالی که در این روزها داشتید، در ماه‌های بعد از آن نگهدارش باشید. کشیک نفس می‌کشید، مراقب ازمنه نفسانی هم باشید.

انس داشتن و دوستی با حضرت حق

• حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در نامه سی و یکم نهج‌البلاغه به امام مجتبی (علیه‌السلام) تعبیر جالبی دارند. ایشان می‌فرمایند: «وَالْغَرِيبُمَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُحَبِيبٌ».[۲] این نامه در ظاهر برای امام مجتبی (علیه‌السلام) است، ولی برای همه فرزندان نسبی و سببی است. روحانیت و طالبان علم، فرزندان سببی ایشان هستند. این فرمایش حضرت را سرلوحه ماه شوال خود و ماه‌های دیگر قرار دهیم؛ غریب، کسی است که حبیب ندارد. شنیده‌اید که می‌گویند: «هزار دوست، کم است و یک دشمن، بسیار». دوستی اگر مانند حضرت حق باشد و یک دشمن مانند شیطان باشد، برای ما بس است. ما باید سعی کنیم ببینیم با چه کسی زندگی می‌کنیم و انس می‌گیریم. اگر انس ما با حضرت حق باشد، دوستان دیگری هم که انتخاب می‌کنیم، ربانی و الهی می‌شوند. دوستانی هستند که نیاز روحی ما را بر طرف می‌کنند؛ گرچه نیاز جسمی ما را هم بر طرف می‌کنند، نیاز معنوی ما را هم برطرف می‌کنند. در این ماه‌ها و روزهای بعد از ماه مبارک رمضان، همان مدیریت ماه مبارک را ادامه دهیم. انس بگیریم.

«تو اول بگو با کیان زیستی          پس آن گه بگویم که تو کیستی»[۳]

ارتباط با ادعیه و رعایت تقوای الهی

• در ماه رمضان، خدایی بودیم. دعای سحر داشتیم. با خدا مأنوس بودیم. دعای ابوحمزه ثمالی داشتیم. دعای «إِلَهِيلاَتُؤَدِّبْنِي بِعُقُوبَتِكَ»[۴] داشتیم. خدایا ما شکست خورده و هوازده نباشیم. هوس زده نباشیم. هوای ما، هوای تو باشد. ناسالم زندگی نکنیم. تقوا، مصونیت است. ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ﴾.[۵] تقوا یعنی هر لحظه مراقب باشیم. در پرتگاه سقوط هستیم. قلمروی سقوط و صعود را مراقبت کنیم. در حِمای (قُرُق‌گاه) باری تعالی باشیم.

انس با قرآن

• فرمایش حضرت علی علیه‌السلام این است که انسان غریب، کسی است که دوست ندارد و دوستی ندارد. اولین دوست ما حضرت حق است. جایگاه دوستی با حضرت حق را نهادینه کنیم. نشانه این دوستی، انس با آیات الهی است. بعد هم با کسانی که با آیات الهی مأنوس هستند، مأنوس باشیم. هر روز آیات و سوره‌هایی به امام زمان (عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) هدیه کنیم. تا حال خوش الهی ماه رمضان را برای خودمان نهادینه کنیم و نگهبان و نگهدار باشیم. این طور هر روز ما نوروز خواهد بود. «وَكُلُّ يَوْم لاَ يُعْصَى اللهُ فِيهِ فَهُوَعِيدٌ».[۶] عید فطر، یعنی فطرت‌اللهی که نگهدار ماست، نگه داریم. اگر چنین کردیم، نهال وجود را اصلاح کردیم و هرز نکردیم. هرزنامه، انسان را بیچاره می‌کند. نامه دوستی حق را باید هر لحظه بخوانیم. قرآن، نامه دوستی خدا است.

رزقناالله‌إیاناوإیاکم. ان شاء الله بتوانیم مدیریت‌مان را در زمان نهادینه کنیم.

[۱] سوره بقره، آيه ۱۸۵٫

[۲] نهج البلاغة، الدشتي، محمد، ج۱، ص۷۲۴، نامه ۳۱٫

[۳] گلستان سعدی.

[۴] کلیات مفاتیح الجنان، قمی، شیخ عباس، ج۱، ص۱۸۶٫

[۵] سوره بقره، آيه ۱۸۳٫

[۶] نهج البلاغة، الدشتي، محمد، ج۱، ص۳۸۱، حکمت ۴۸۶٫